Hilde fortalde meg i dag at ho ein gong hadde fått eit brevkurs i melankoli, av sin ven Frode. Det gjekk over fleire veker. Men det gjekk ikkje inn. Ho var framleis ikkje i stand til å vere melankolikar. Eg forstod noko då, trudde eg, klokka fem over eitt, over eit smørbrød med skinke og parmesan, ein kaffi og eit glas vatn, nemleg at heller ikkje eg ville hatt noko nytte av eit slikt kurs. Det ville ikkje ha gått inn. Eg ville ha stanga mot melankolien og ikkje kome inn, og forstått at det einaste eg kunne forstå var det ekstatiske.