30.9.05

Alt flyt

Endå ei form-endring her på bloggen. Eg er visst framleis redd for innhald. Men eg er òg redd for at den nye forma er eit steg tilbake. Uansett: det er berre ein del av den kontinuerlege utprøvinga.

27.9.05

Ei forlatt sanddyne



No er det ikkje anna enn eit fjernt minne.

25.9.05

Det undulaten seier før eg dreg

Ein siste føremiddag i huset i skråninga over Rhodos by. Eg sit på ein overbygd veranda, full av plantar og av fire fuglar i bur, som blandar seg inn i skrivinga. Det kjennest ut som om dei kommenterer setningane mine. Eg kjenner meg forplikta til å stryke, eller eg kjenner meg oppildna. «Heia!» roper dei (liksom). «Slik skal det vere!» «Herleg!» Eller dei seier: «Fortell mi historie, då vel! Det er vel for kjedeleg for deg. Det er ikkje så kjekt å sitje i bur, dag ut og dag inn. Det er, for å seie det rett ut, heilt forferdeleg. Men du skal no alltid ha det så spennande, så utruleg, så uføreseieleg. Du er nøydd til å bli betre på monotonien, betre på kvardag.» Dette (som må vere den lengste setninga fuglen har kvitra nokon gong, eller i alle fall på lenge) får meg til å tenkje. Og eg lovar han at etter dette skal eg kanskje skrive noko meir kvardagsleg, ja, kanskje til og med kjedeleg.

«Er du redd for det? For å skrive kjedeleg?» spør fuglen.

«Hm. Det er nok ei svakheit eg har», svarar eg.

«Men eg sa ikkje at du skulle skrive kjedeleg, berre at du er elendig på kvardag. Det er akkurat som om du trur kvar dag skal vere ein fest.»

«Ja? Skal ikkje kvar dag vere ein fest?»

«For deg, kanskje. Men for meg, som sit her, dag ut og dag inn, ser ting litt annleis ut. Eg har lært meg å sjå dei små tinga, og setje pris på dei.»

Eg takkar undulaten for innspelet, og seier at eg skal ta det med meg. Eg trivst relativt godt som eg har det, seier eg, men eg er open for at eg ikkje strekk til når det gjeld kvardag.

Eg har ikkje fått skreve så mykje desse to vekene som eg hadde håpt. Men eg har fått mange gode idear. Nokre gongar har dei vore så gode at eg berre har site og godta meg over dei i timesvis. Og eg byrjer å ane ein slutt. Ein slutt og ei byrjing. Og ein midt. Og alle dei små tinga mellom desse.

18.9.05

Langt heimanfrå

Ein av kafeane nedi gata her, har eit gult skilt der det står: «WE HAVE SWEDISH FILTER-COFFEE».

16.9.05

Psykodrama med utsikt

Eg bur i eit digert laks-rosa hus i ei skråning med utsikt over ein temmeleg turistifisert by. Kanskje eg skulle skreve kvar eg er? Tja, om du ikkje veit det, kan du jo gjette. Når eg ser ut vindauget ser eg Tyrkia i nordvest, men eg er ikkje i Tyrkia.

Her bur eg saman med ein handfull karakterar, alle middelandrande forfattarar og omsetjarar. Bortsett frå G. Eg kjem tilbake til G.

Det er den slovenske oversettaren L, alltid overstrømmande, nesten hysterisk glad, og så dyreglad at ho ikkje klarer å gå innanfor ti meter av den overbygde verandaen, fordi det der er tre fuglar i bur, og som nær heldt på å gå til fysisk angrep på den eldre russiske forfattaren O, som insisterande prøvde å servere henne kjøt.

O kan ikkje karakteriserast som noko anna enn fullstendig sprø, ute av stand til å ytre ei setning med noko form for samanheng med den føregåande, alltid manisk parat til å vaske kva som helst, når som helst, og alltid klar med nokre stygge russiske glosar i retning av tyske C, som ho av ukjende årsaker hatar intenst og brennande.

Vi har den britiske romanforfattaren og poeten S, som der ho sit og klagar si nød over at turistane er «so uneducated», kjem til å likne ei slags overklasse-utgåve av mora i komiserien Absolutt fabelaktig. Under dei to middagane vi har hatt på terassen her til no, har ho merka seg ut ved å veive med armane og rope «Help! Help, get me out of this psycho-drama!» med ein desperasjon eg må innrømme at eg delar.

Det er den milde pensjonerte polske oversetjaren B. Ho tek ikkje nokon ting tungt, prøvar stadig å få folk med på nakenbading om natta, og inngår i eit folkehøgskule-fysisk forhold til G.

G er ein georgisk erke-homse, og alle dei føregåande sin favoritt-erke-homse, ekstremt lik Yngve frå Borettslaget, og med ei fin tenorstemme han når som helst kan bruke til å synge georgiske eller greske slagarar.

I tillegg er det den skumle dama som bur i anekset, og som brukar alle tilgjengelege høve til å skjelle ut husmora her, L, tilsynelatande utan andre årsaker enn at ho er jødisk. Den skumle dama har også ein skummel hund.

Akkurat no føler eg meg utmatta.